تیوال به همت گرداننده‌گان و اداره‌کننده‌گان باهوش‌ خود توانسته در زمانی کوتاه به وب‌‌گاهی شناخته‌شده و کاربردوست برای خرید بلیت تئاتر ایران تبدیل شود. و این کار کوچکی نیست. موفقیت اجرای نمایش برهان کاری از گروه ما در سال ۱۳۹۱ در فرهنگ‌سرای نیاوران بدون وجود تیوال ناممکن بود. فرهنگ‌سرای نیاوران جایی بود سوت و کور، تو گویی تبعیدگاه تئاتر، و تیوال فرصت مغتمنی بود برای خبررسانی و قانع‌کردن مردم به این‌که برای تماشای تئاتر دل‌خواه‌شان نیازی نیست سختی بکشند. و تیوال می‌تواند فرصتی باشد برای گروه‌های تئاتری که بدانند مردمی که به تماشای تئاترشان نشسته‌اند درباره‌ی کارهای آن گروه چه می‌اندیشند. تیوال می‌تواند جایی باشد برای شنیدن و خواندن صدای تماشاگران نجیب و شریفی که تا پیش از آن خاموش می‌آمدند و می‌رفتند، وگرنه حتا پیش از دنیای پیشااینترنتی هم تماشاگران نانجیب حرف‌شان را فحش‌شان را حضوری می‌دادند. پس تیوال می‌تواند فرصتی باشد تا ما نظر موافقان و مخالفان بافکرمان را بدانیم.  واضح است وقتی مردم از نمایش‌مان خوش‌شان می‌آید در پوست خود نمی‌گنجیم، ولی تشنه‌ایم بدانیم کجاهای کارمان را پسندیده‌اند حتا اگر نمی‌دانند چرا، همین‌که به لحظه‌های به‌یادماندنی نمایش‌مان اشاره کنند ما را بس. از این لحاظ بخش دیالوگ‌های ماندگار در تیوال بخش دل‌پذیری‌ است. و همین‌طور آنان که از کارهای گروه ما خوش‌شان نمی‌آید نیازمندیم بدانیم چرا و از کجا. خوش‌بختانه مخالفان گروه ما اندک‌اند و من آن‌قدر واقع‌بین هستم که بگویم هرگز نخواهم توانست آنان را راضی کنم. بارها از آدم‌های انگشت‌شمار بدون عکس از خودشان و با نام‌های مستعار خوانده‌ام که هیچ از نمایش‌های ما خرسند نبوده‌اند و من در شگفت‌م چرا بار دیگر به تماشای کاری دیگر از ما نشسته‌اند. اگر استمرارشان برای بدگویی از ما به این امید است که ما را از ادامه‌ی راه‌مان دل‌سرد کنند امید عبثی است. توصیه‌ی من این است که واقع‌بین باشند و تئاتر دل‌خواه‌شان را در کارهای گروه‌های دیگر پیدا کنند. توقع بجایی نیست اگر خواهان تغییر ما هستند. ولی اگر خواهان تغییر ما نیستند، بل‌که خواهان رنجاندن ما هستند  توصیه‌ی من به آنان این است که به فکر درمان خود باشند، وقت‌شان را به ساختن سپری کنند نه رنجاندن. این همه وقت که برای بدگویی سپری می‌‌کنند اگر صرف نوشتن کنند شاید بیش‌تر به خواست قلبی خود برسند، شاید بتوانند کاری بنویسند درخورتر از کارهای گروه ما. اگر گمان می‌کنند کارهای گروه ما بی‌ارزش است به‌ترین راه برای آنان نوشتن و اجرای نمایش‌نامه‌هایی ارزش‌مند است. سایت تیوال به گمان من می‌تواند آگورا باشد آگورای تئاتر ما، جایی برای شنیدن و خواندن نگرش‌های گوناگون درباره‌ی تئاتر. این امکان تیوال است،  اگر برخی با حضور ویران‌گرشان این آگورای ممکن را به کشتارگاه تبدیل نکنند، برخی که نسجیده آب به آسیاب کسانی می‌ریزند که دموکراسی را در این سرزمین ناممکن می‌دانند. وقتی کسانی دشمنانه می‌نویسند، حق دارم رفتارشان را چاقوکشی در دنیای مجازی توصیف کنم،  حق دارم اینان را پی‌روان شعبان جعفری و دارودسته‌‌اش بدانم،  با این تفاوت که آنان در خیابان‌ها و گذرگاه‌ها عربده می‌کشیدند و حالا اینان در آگورای ممکن تئاتر ما.